Ik ben 5 jaar samen met iemand die een chronische ziekte heeft (epilepsie) en daardoor niet mag werken. En dus op de invaliditeit terecht is gekomen nog voor we elkaar kenden.
Zij heeft ook een zoon, die ik als mijn eigen zoon beschouw en die mij ook erkent als zijn vader.
Het was de laatste 5 jaar steeds een geschipper tussen mijn appartement en haar (sociaal) appartement.
Ik heb intussen mijn appartement verkocht en een klein huisje gekocht.
Wij kunnen daar echter niet gaan samenwonen want dan zou ze 25% van haar uitkering verliezen, haar verhoogde tegemoetkoming (en de medicijnen die ze moet nemen zijn wel heel duur), haar sociaal appartement (ze zou er nooit meer recht op hebben) en alle sociale tarieven die ze geniet (energie, internet, …).
Ze leeft momenteel al aan een uitkering die niet volstaat om haar en haar kind deftig te onderhouden.
Als wij dus zouden gaan samenwonen daalt haar inkomen tot ver onder de armoedegrens en verliest ze dus ook de weinige onafhankelijkheid die ze nog had.
Ze zou dan voor 100% van mij afhangen omdat ik wel een degelijk (ook geen hoog) loon heb.
Wij kunnen dus niet gaan samenwonen door de belachelijke regels, van zowel het statuut samenwonen als het statuut invalide, dat onze regeringen hebben uitgevonden waardoor (langdurig en chronisch) zieke mensen gediscrimineerd worden.