In onze vereniging hebben wij gewerkt rond het thema ‘inkomen’.
We kwamen tot de vaststelling dat samenwonen geen gemakkelijke keuze is als je een beperkt inkomen hebt of een vervangingsinkomen geniet.

We maakten er een subthema van.
We deden de oefening : op wat bespaar je als je gaat samenwonen?
We kwamen tot de conclusie dat je enkel een derde bespaart op huur en hoogstens wat op energie verbruik afhankelijk van de situatie waarin je je bevindt.
Op vlak van waterverbruik, kledij, eten, gezondheidskosten, onderwijskosten voor je kind, vrijetijdsbesteding bespaar je niet door samen te gaan wonen.

Elke dag flirten mensen met een laag inkomen met de armoedegrens.
Door geen vast werk, door dagcontracten, door ziekte en werkloosheid is de toekomst van die mensen in groot gevaar.
Iedere maand wat sparen voor onvoorziene kosten is niet haalbaar voor velen onder ons.
We overleven elke dag.

Door een wirwar van regels rond werkloosheid en andere vervangingsinkomen durven mensen niet samen te gaan wonen.
Deze mensen hebben geen eigen keuze om hun leven in te richten zoals ze het zouden willen.
Cijfers in de statistieken geven hun angst niet weer.  Ze zijn bang van op straat te raken, bang om nog iemand te helpen, al was het maar voor even.
Op die manier kan er geen solidariteit zijn voor elkaar, maar is het elk voor zich.
Zo creeër je nog meer nieuwe armoede.

Ik geef hier enkele getuigenissen van mensen uit onze vereniging :

‘Ik heb 6 maanden bij mijn dochter gewoond en was de helft van mijn uitkering kwijt.  En mijn dochter ook.  Dat was een crisismoment voor mij.  Op dat moment had ik geld moeten kunnen sparen om terug op eigen benen te staan.  Maar door vermindering van inkomsten kon ik mijn leven pas veel later terug in eigen handen nemen.  De spanningen die daar uit voort vloeiden tussen mijn dochter en ik, die bespaar ik je.’

‘ Ik vind dat ze serieus mogen stilstaan bij het woord samenwonen.  Er zijn veel verschillende situaties.  Het is achterhaald.  Als je op de bijstand staat, ben je bij samenwoonst je inkomen kwijt.  Het is niet menswaardig.  Het geeft het gevoel dat je niet meer meetelt.’

‘Als mijn dochter na haar studies gaat werken en ik heb een vervangingsinkomen, dan gaat dit naar beneden.
Dat betekent dat ik moet vragen aan mijn dochter om mij te helpen onderhouden.  Bovendien gaat mijn huur omhoog gaan, want ik huur een sociaal appartement.  Eigenlijk moet ik ze bijna uit huis zetten, willen we daar niet voortdurend in conflict gaan met elkaar.  Die afhankelijkheid maakt me nog zieker’.

Tot daar enkele voorbeelden waar mensen in armoede mee worstelen.

Wij weten dat dit geen gemakkelijk probleem is om op te lossen. Maar als de laagste uitkeringen worden opgetrokken tot boven de armoedegrens, dan moeten ook mensen die samenwonen hun rekeningen kunnen betalen. Die mogen niet vergeten worden. Daarom vragen wij dat dit probleem niet blijft liggen en dat al meteen ook de uitkeringen voor samenwonenden worden hervormd. Ook die mensen hebben recht op een waardig inkomen.