SUPPRESSION DES ALLOCATIONS DE CHOMAGE + STATUT DE COHABITANT·E = 90.000 DOUBLES PEINES!
(nederlandse versie hieronder)
La limitation des allocations de chômage annoncée par le gouvernement Arizona pourrait produire ses premiers effets dès le 1er janvier 2026. À cette date, ce seront près de 140.000 personnes qui seront exclues du chômage.
L’Arizona tente d’adoucir cette casse sociale en affirmant que ces personnes exclues pourront alors bénéficier du Revenu d’Intégration Sociale (RIS) auprès des CPAS. Mais ce que le gouvernement semble «oublier», c’est que parmi elles, plus d’un tiers partage un toit avec une autre personne qui dispose de revenus. Dès lors, ces chômeurs et chômeuses exclu·es vont être doublement victimes car ils sont cohabitant·es. Pour pouvoir bénéficier d’un RIS, l’ensemble des revenus d’un ménage est pris en considération, ce qui prive, dans les faits, une grande majorité de cohabitant·es de ce droit.
Un tiers des personnes exclues du chômage pourraient donc se retrouver, du jour au lendemain, sans aucun revenu et devenir entièrement dépendantes de la personne avec qui iels vivent. Ce sont donc plus de 45 000 ménages (et si on compte au minimum 2 personnes par ménage, ce sont donc au moins 90.000 personnes touchées) qui risquent un appauvrissement sans précédent.
Pour rappel, le statut de cohabitant·e implique que des personnes, du fait qu’elles cohabitent, perçoivent un montant plus faible (que les personnes isolées) ou sont privées d’allocations sociales ou de suppléments, de correctifs ou d’avantages sociaux. Depuis plus de 40 ans, ce statut injuste et stigmatisant appauvrit la population. Il est l’héritage d’une vision patriarcale et familialiste totalement dépassée et freine les nouvelles formes d’habitat et de solidarités. Sa suppression est une revendication de longue date des syndicats, associations féministes et de lutte contre la pauvreté.
Contrairement à ce que certaines forces politiques prétendent, la suppression de ce statut n’est pas une mesure impayable, loin de là. Suite à nos mobilisations, et grâce au soutien de certaines forces politiques progressistes, nous avons pu obtenir une estimation du coût de la mesure par la Cour des Comptes. Supprimer le statut de cohabitant·e coûterait 1,86 milliard (et non 10-15 milliards) mais pourrait aussi diminuer le risque de pauvreté et réduire les coûts de contrôle.
La suppression du statut de cohabitant·e n’est pas une question économique ou de budget, mais relève de la volonté politique, afin de notamment rendre de la dignité à celles et ceux qui en sont privés.
A l’évidence, l’Arizona a pris le chemin totalement inverse, assumant pleinement la précarisation accrue de 140.000 personnes, ainsi que celles de leurs familles et de leurs proches. Une mesure qui, loin de réinsérer ces personnes dans l’emploi, ne fera qu’aggraver la pauvreté et l’exclusion sociale, et viendra remettre en lumière les effets délétères du statut de cohabitant·e.
AFSCHAFFING WERKLOOSHEIDSUITKERING + STATUUT SAMENWONENDE = 90.000 DUBELE BOETES
De beperkingen op werkloosheidsuitkeringen die de regering van Arizona heeft aangekondigd, zouden al op 1 januari 2026 van kracht kunnen worden. Op die datum zullen bijna 140.000 mensen worden uitgesloten van werkloosheid.
Arizona probeert deze sociale klap te verzachten door te zeggen dat deze uitgesloten mensen dan het sociale integratie-inkomen (RIS) van de OCMW’s zullen kunnen ontvangen. Maar wat de regering lijkt te “vergeten” is dat meer dan een derde van deze mensen een dak deelt met een andere persoon die wel een inkomen heeft. Bijgevolg zullen deze uitgesloten werkloze mannen en vrouwen dubbel het slachtoffer worden omdat ze samenwonen. Om in aanmerking te komen voor een RIS wordt rekening gehouden met alle gezinsinkomsten, wat betekent dat de overgrote meerderheid van de samenwonenden in feite van dit recht wordt beroofd.
Een derde van de mensen die zijn uitgesloten van werkloosheid kan daardoor van de ene op de andere dag zonder inkomen komen te zitten en volledig afhankelijk worden van de persoon met wie ze samenwonen. Meer dan 45.000 huishoudens (en als er minstens 2 personen per huishouden zijn, gaat het om minstens 90.000 personen) lopen dus het risico op een ongekende verarming.
Ter herinnering, de status van samenwonende betekent dat mensen, omdat ze samenwonen, een lager bedrag ontvangen (dan alleenstaanden) of verstoken blijven van sociale uitkeringen of toeslagen. Al meer dan 40 jaar verarmt deze oneerlijke en stigmatiserende status de bevolking. Het is de erfenis van een patriarchale en gezinsgerichte visie die totaal verouderd is en nieuwe vormen van huisvesting en solidariteit in de weg staat. De afschaffing ervan is een oude eis van vakbonden, feministische verenigingen en armoedebestrijding.
In tegenstelling tot wat sommige politieke krachten beweren, is de afschaffing van dit statuut geen onbetaalbare maatregel, verre van dat. Dankzij onze mobilisaties en de steun van bepaalde progressieve politieke krachten hebben we van de Rekenkamer een raming van de kosten van de maatregel kunnen krijgen. De afschaffing van het statuut samenwonende zou 1,86 miljard kosten (geen 10 tot 15 miljard), maar zou ook het risico op armoede kunnen verminderen en de kosten voor de controle kunnen drukken.
De afschaffing van de status van samenwonende is geen economische of budgettaire kwestie, maar een kwestie van politieke wil, in het bijzonder om de waardigheid te herstellen van degenen die deze ontberen.
Arizona is duidelijk de tegenovergestelde weg ingeslagen en gaat volledig uit van de toegenomen onzekerheid van 140.000 mensen en hun gezinnen en geliefden. In plaats van deze mensen weer aan het werk te krijgen, zal deze maatregel de armoede en sociale uitsluiting alleen maar verergeren en de schadelijke effecten van samenwonen benadrukken.en getuigd over de nefaste gevolgen van dit statuut op hun leven.